homepage/reisverslag
voorbereidingen
gastenboek
dagroute/tijd
nieuws en weer
foto's en plaatjes
Contact
links

Bedankt!

Nou mensen dat was het! Vrijdag de 14de vertrekt mijn vliegtuig uit Sydney en de 15de zal ik weer Nederlands grondgebied betreden. Althans als alles goed gaat met mijn vlucht, je weet het natuurlijk nooit met Cathay Pacific.

Ik wil familie, vrienden, kenissen, ex-collega's, mede-reizigers, vaste sitelezers en andere mensen die zich niet in de voorgaande categorieen kunnen vinden bedanken voor de leuke berichten en mailtjes. Ik hoop dat jullie een beetje genoten hebben van de verhalen op de internetpagina. Natuurlijk ook alle mates en matesses in Australie bedankt voor de leuke tijd en maak er nog een iets moois van. Australie bedankt, Nieuw Zealand bedankt! Iedereen bedankt!

Maar dit betekent niet het einde van de verhalen op de site, want ik ga in Nederland gewoon verder op zomaarwat.com! Zonder Downunder dus! Oke het is wel in een andere vorm. Geen reisverhalen, maar meer over mijn verbazing wat er in Nederland allemaal gebeurd...

Zaterdag ben ik weer terug!

TOT ZIENS!

Donderdag, 13 maart 2003

Plaats: Sydney

Ik ben gisterenavond weer naar de film geweest. Naar de Pianist, een film over een Joodse Pianospeler in de tweede wereldoorlog. Indrukwekkend en mooi.

Toen ik gisterenavond thuis kwam en even op bed ging liggen om TV te kijken, voelde ik iets langs mijn been lopen. Een kakkerlak. Gadverdamme zeg!!! Ik schreeuw geen moord in brand bij het zien van deze gluiperds, maar echt fris is het niet. Vooral die grote niet. Dus met mijn bergschoenen heb ik even structureel een einde gemaakt aan de hele familie 'Kakkerlak'. En die krengen zijn niet echt gemakkelijk te doden. Ik heb zelfs een keer gehoord dat ze een kernproef kunnen overleven en dat geloof ik best.

Vanochtend was ik weer vroeg wakker. Mijn kamergenoot was vroeg naar z'n werk gegaan, dus ik had het rijk weer voor mij alleen. Even rustig een croissantje gegeten en het ochtendnieuws bekeken. Ik doe de deur op slot en neem een uitgebreide douche. Maar na de douchesessie kom ik er achter dat ik mijn handdoek vergeten was mee te nemen naar de douchecabine. Ach, wat kan mij het schelen. Ik ben toch alleen op de kamer. Dus ik doe de douchecabine open, stap de kamer in, pak mijn handdoek, stap de douchecabine weer in, poets mijn tanden en fris mezelf verder op met aftershave.

De kamer is op zolder van een groot statig pand. Door de vele verbouwingen is de kamer niet echt meer een vierkant, maar bestaat het uit allerlei hoeken. De eettafel staat in de hoek bij het raam. Dus als je de douche uitstapt is niet de gehele kamer in een oogopslag te overzien. Ik schuif de deur van de douchecabine weer open, loop in mijn boxershort de kamer in, doe mijn toilettas in mijn backpack, hang mijn handdoekje ten droge. Opeens hoor ik: ''Are you James!?'' Ik schrok me echt letterlijk het leplazarus en dacht even dat mijn hart zichzelf had losgerukt van z'n origenele locatie in mijn lichaam en zich naar mijn keel had verplaatst.

Ik was toch alleen!? Ik had toch de deur op slot gedaan!? Ik kijk om en daar zit de Vietnamese Hosteleigenares, aan de eettafel bij het raam! Dus na een paar gecombineerde Nederlands-Engelse vloeken, vraag ik wat ze hier in fucking godsnaam doet. Ze is een beetje een apart geval, want als je het hostel voor de eerste keer betreedt en je wilt aanmelden krijg je niet echt een warm gevoel van deze vrouw. Ze is rond de 40, heeft een enorme snauwstem, emotieloze uitdrukking, heeft nog nooit van klantvriendelijkheid gehoord en ze kan bijna geen Engels. Een keer in de week betaal ik haar voor de kamer en voor de rest heb ik niets met haar te maken, wat ik eigenlijk wel oke vind.

De deur was op slot, maar zij had als eigenares natuurlijk een moedersleutel waarmee ze overal naar binnen kon. Ze zat er zeer relaxt bij, met een rare glimlach op haar gezicht en ik kijk snel op mijn horloge hoeveel tijd er tussen mijn blotebillensessie en nu zit: 3 minuten... Vreselijk. Ze geeft geen antwoord op mijn vraag, maar stelt haar vraag nogmaals: ''Are you James?'' Nee, natuurlijk ben ik James niet. Dat is mijn kamergenoot! Wat bleek nu, die kamergenoot liep een paar dagen achter met betalen en hij had z'n gezicht al een paar dagen niet laten zien en vandaar kwam ze even checken of hij er nog was en zo ja, om het geld los te peuteren.

Ik zeg dat hij rond 7 uur er weer is en ze maakt een beweging in de trant van: ''oh dan kom ik dan wel terug!'' en verlaat de kamer. Gadverdamme zeg!!! Ik kleed me aan en vertrek voor de laatste keer richting stad. Mijn allerlaatste volle dag in Sydney! Nog even genieten. Ik loop voorbij de receptie en natuurlijk zit zij achter de balie. Ze geeft een knipoog!

Gadverdamme zeg!!!

Woensdag, 12 maart 2003

Plaats: Sydney

Ik zie deze extra week in Sydney maar als een soort transformatiemetamorfoseweekje... Misschien moet ik het laatste even uitleggen!

Ik heb 6 maanden van vrijwel onbezorgd reizen achter de rug, waar ik letterlijk kon gaan en staan waar ik wilde. Hoewel ik tegen iedereen zeg dat ik hierdoor absoluut niet veranderd ben, moet ik toegeven dat het toch wel iets met mijn brein heeft gedaan. Voor deze reis was ik namelijk erg rationeel ingesteld. De gedachtentrein stond nooit stil en denderde maar voort, zonder tussenstations. Niet dat een ideaal patroon is, want je moet niet nadenken over het leven, maar het juist leven.

De intercity van gedachten naar gedachten reed zo hard door mijn leventje dat ik door de snelheid bijna geen tijd had om te genieten van het mooie uitzicht. Nu na 6 maanden reizen staan mijn gedachten op nul, de trein staat stil en ik geniet. Als ik het beu wordt sjokt hij weer een beetje verder. Vooral de laaste maand New Zealand heeft enorm aan dit gevoel bijgedragen. Ik ben irrationeel, emotioneel en ik merk het zelfs aan mijn geheugen, waar langzamerhand hiaten in ontstaan, omdat ik er steeds minder beroep op doe. Nederlandse spreekwoorden niet meer weten... Hoe heet ook al weer die artiest die dat liedje zingt? Terwijl ik vroeger een wandelende encyclopedie was voor de kleine details.

Dus ik probeer deze week te gebruiken om de trein weer rijdende te krijgen. Ik kleed me netjes en beschaafd, probeer boeken te verslinden, ga naar de bioscoop en naar musea. Alleen maar om straks niet de ''Nederlandse'' trein te missen die dendert door de Nederlandse gejaagde samenleving. Wat dat betreft heb ik het ook wel getroffen met mijn nieuw kamergenoot. Een ware filosoof uit Israel, waar ik gisternavond ook weer diepgaande gesprekken mee heb gevoerd over de meest uiteenlopende onderwerpen.

En nu, tijdens het schrijven van dit stukje, zit ik alleen op mijn kamer en heb ik in mijn MP3-speler de CD met Nederlandse hits om weer een beetje ''Nederlandgevoel'' te kweken. Maar net kwam Andre Hazes voorbij met de wereldhit ''een beetje verliefd''. Ik leg mijn pen neer, pak de aansteker van mijn rokende kamergenoot en begin luid zingend en zwaaiend met de aansteker, compleet losgeslagen te genieten van deze klassieker. Het is 10 uur 's ochtends, net wakker en ik zweer het: geen druppel alcohol op. Toch niet echt een vorm van rationeel gedrag.

Ik heb nog 2 volle dagen de tijd... Zal het nog lukken?! Ach wat kan mij het ook schelen: No Worries!

Dinsdag, 11 maart 2003

Plaats: Sydney

Het hostel waar ik me de laatste week van mijn trip in begeef is goed. Op mijn kamer heb ik een tv, douche, keukentje inclusief koelkast, maar som s heb ik mijn twijfels of het er wel schoon is. Want het lijkt me niet echt normaal dat er een heel huishouden aan reuzekakkerlakken gebruikt maakt van de faciliteiten die mijn riante keukentje heeft.

Tevens is het doucheputje in een straal van 10 cm omgeven door een bruine hardnekkige materie. Nu heb iik op de middelbare school maar 3 jaar scheikunde gehad, dus ik kan mij vergissen, maar het lijkt qua kleur, dichtheid en vorm wel erg veel op opgedroogde kots. En als je gaat nadenken zit er wel enige logica achter. Stel je voor: een iets te veel gezopen backpacker, die liggend op z'n bed het plafond ziet draaien en daarbij het eerste de beste afvoerputje opzoekt: het doucheputje. Hij vertrekt de volgende dag en z'n onhygienische kamergenoot doucht sowieso niet. Een week later komt er een nieuwe backpacker en aanschouwt de inmiddels hardgeworden materie: ''Daar douche ik wel omheen'', en na een paar maanden is het een onlosmakelijk deel van de douche geworden. En dan heb ik het nog geen eens over het aan elkaar plakkende en knisperende douche gordijn gehad.

Oke, tijd om even weer geciviliseerd te doen. Ik ga er een filmdag van maken. Ik moet per slot van rekening toch een b eetje bijblijven. Ik loop de deur van mijn hostel uit en ik zie man liggen midden op de stoep. Wit, mond open. Dat is niet zo gek als het een laveloze zwerver zou zijn, maar het slachtoffer was een redelijk verzorgde man van 1.80 met, donkerblond, kortgeknipt haar. Hij droeg een volledig motortenue, inclusief dure motorlaarzen, motorbroek inclusief netjes weggewerkte kniebescherming en een mooi motorjack. Ik schrok! Een afrekening in het criminele circuit!? een beroving!? Bijpassende motor was nergens te vinden. Maar een luide snurk verzekert mij er van dat hij slaapt. Daarbij heeft hij z'n helm als een kussen onder zijn hoofd liggen. Wat een wijk: Kings Cross.

De eerste film die draait op het moment van mijn binnenkomst is ''Catch me if you can'' en na deze film ga ik naar ''About Schmidt'' met Jack Nicholson. Een van mijn favoriete acteurs, al is het alleen maar om die verlopen karakterkop. Ik sluit de avond af met ''Gangs of New York'' en ik weer even als een puber verliefd op een filmster: Cameron Diaz.

Heerlijk! even een dagje ontsnappen uit de realiteit.

Maandag, 10 maart 2003

Plaats: Sydney

We gaan er vandaag eens een productief dagje van maken. Ik zoek gerechtigheid, het is maandag, het kantoor van Cathay Pacific is open, dus Kick Some Ass!

Na een douche van een half uur, scheer ik mij, doe aftershave op, trek mijn beste kleren aan (lange broek, overhemd) en ik doe overdreven veel gel in mijn haren, zodat mij kapsel windproof is. Ik voel me tip top. Ik koop een krantje, ik neem een cappucino en ik ga op het terras zitten. Heerlijk, even weer geciviliseerd doen. Ik kan het nog steeds! De vrees dat ik in Nederland als losgeslagen reiziger met een te grote hang naar vrijheid zo ontwricht ben uit de Nederlandse samenleving dat ik niet meer kan herintegreren verdwijnt.

Ik koop een retourtje airport en ik loop bij Cathay Pacific binnen. Ushi zit gelukkig niet achter de bali, maar een gemanierde engelse sprekende aziatische vrouw van rond de 40. Ik vertel het voorval van vrijdag en ik zeg dat ik absoluut niet met de vrouw op kon schieten die er toen zat. Ze begint te lachen en vertelt dat Ushima, the bitch van vrijdag, in opleiding is en het nog allemaal moet leren. Haar begeleider was er op dat tijdstip niet. Heb ik dat nu weer!!! Ushima... Ushi-ma!?! Ushi!? Ik vertel dat we in Nederland ook een TV-programma hebben, met Wendy van Dijk, die het Aziatische typetje Ushi neerzet en mensen in de zeik neemt. Maar ze verzekert mij dat dit geen aflevering was van ''Ushi op Reis'' en vraagt wat ze voor mij kan doen.

Ik vraag of er nog iets aan de datum gedaan kan worden en ze bevestigd dat op dit moment ze mij een dag eerder kan laten vliegen. Vrijdag in plaats van zaterdag. Wat scheelt het nu een dag, maar ik spring een gat in de lucht en bedank haar voor haar klantvriendelijkheid en goede zorg.

Dus mensen, ik kom nu zaterdag 15 maart om 6:30 uur aan op Schiphol! Is dat niet fantastisch!?!? Uhm, misschien voor u niet, maar ik heb er een enorm Jippie-gevoel van gekregen!

Zondag, 9 maart 2003

Plaats: Sydney

Vandaag is er een muziekfestival in Bondi Beach. Toen ik gisteren de flyer zag, was mijn plan voor vandaag al duidelijk: Bondi Beach it is!

Maar mijn plan was niet om rond half 7 al wakker te zijn. Dus ik vertrek rond 7 uur met mijn handdoekje naar Bondi. In de bus zie ik dan de donkere wolken al bijeenkomen, maar gedurende mijn eerste stappen op het strand kwam de goudgele zon langzamerhand te voorschijn. Zoiets zou mij in New Zealand nou niet gebeuren, dan had het waarschijnlijk nu gaan waaien, regen of nog erger hagelen en had ik nu tussen de kwieke stormaanbidders met zuidwestertjes en kaplaarzen gelopen: in mijn korte broek en met zonnebril. Sydney, dank u!

Ik plof in het zand neer en zeg tegen de zon: ''houdt het nog een paar uurtjes vol!'' en ja hoor: blauwe lucht, geen wolkje meer in de lucht en ik val in slaap. Ook iets wat ik tijdens deze trip geleerd heb, overal in slaap kunnen vallen. Voorheen had ik altijd een uitgebalanceerde yin-yang ruimte nodig, waarbij er een serene stilte heerst, maar nu als ik maar denk 'oogjes dicht'...............................

............Wat, oh!?.......Shit!?! Midden in een internetcafe in slaap gevallen, druilend op het keyboard. Herinner mij om die zin met ''oogjes'' niet meer te herhalen.

Op het strand schrok ik ook wakker van een brandend gevoel op mijn borst. De zon was blijven schijnen en had zijn werk goed gedan. Tijd om het stuk vlees om te draaien.

Het muziekfestival viel een beetje tegen. Op een oude kerel na die met allerlei electronische kastjes om zich heen zat. Hij zag er uit als een oude hippie en had een alnge boomstam voor zich liggen met allerlei ijzeren plaatjes er op bevestigd. Door die plaatjes aan te raken ontstond er een electronisch geluid, dat bij het aanraken van meerdere plaatjes harmonisch werd. Ongeooflijk! Een zelfgemaakte Synthesizer.

Na nog even van het strand te hebben genoten, ben ik naar het hostel gegaan. Een van mijn kamergenoten heeft een skateboard. Ik hebe het 8 jaar geleden voor het laatst gedaan, totdat ik een enorme val maakte, mijn knie bezeerde en mijn plank onherstelbaar beschadigde. Oude liefde roest niet, dus ik vraag of ik hem ff mag lenen. Het was een Engelse gozer en die weigeren uit beleefdheid nooit. En daar ging ik. Na 8 jaar over de geplaveide stoepen door Kings Cross. De ''Olly'' (een sprong met het skateboard, waardoor je op stoepjes of andere voorwerpen kan springen) beheerste ik nog. Maar de 'Kick Flip'' (tijdens het rijden je skateboard 18 graden onder je voeten laten draaien) niet meer. AU!

's avonds kwam Entrapment op TV. Een film met Sean Connery, die ik met mijn kamergenoten ging kijken. Ik lag op mijn bed en tijdens de commercials dacht ik: ''even oogjes dicht''......................

Zaterdag, 8 maart 2003

Plaats: Sydney

Gisteren wandelde ik na het Ushi-incident door de stad en langzamerhand kwam het besef dat ik het eigenlijk wel lekker vond. Daar loop ik dan, slippers, korte broek, t-shirtje, constante zonneschijn, 25 graden in de mooiste en vriendelijkste stad die ik tot nu toe in mijn korte leventje gezien heb. Dat is eens wat anders dan de lange broek, waterdichte boots, trui en regenjas in New Zealand. Oke, het landschap in New Zealand is 100 keer mooier, maar ik ben Sydney. Ik vereenzelvig me zo enorm me de stad. Ik voel me er lekker en de drang om naar huis te gaan is weg. Pa en ma, ik ga emigreren.

Het slaaptekort heeft enigszins ook invloed op mijn waarnemingen en gedrag. Zo zie ik (en blijf ik kijken) naar dingen die ik eigenlijk niet wil zien. Zoals de mevrouw, rond de 60 jaar, in het metrostation die haar neus snuit. Oke, dat is nog niet zo erg, maar als je vervolgens ziet dat ze met het vochtige zakdoekje in haar blousse gaat en de snotlap tussen haar BH stopt, dan heb ik ook zoiets van dat hoef ik in principe niet waar te nemen.

Tevens ga ik naar Chinatown, naar de Chinese markt. Raar gedrag, want zoiets moet je juist niet doen als je zo'n gigantische en emotionele aanvaring hebt gehad met het Aziatische volk (Ushi-incident op het vliegveld). Maar het wordt nog gekker, want op de markt loop ik naar het massagestalletje en de eigenaar die mij een aantal weken terug massagetechnisch aanviel en ik vraag of ik hem mag masseren. Tja, en dan krijg je ze gek he. Heftig nee-schuddend en zenuwachtig lachend roept hij uit: ''no, no!'' Ik zeg dat ik in mijn leven ook wel eens massages heb gegeven die best bevielen. Ik ga achter hem staan en begin zijn tere schoudertjes hardhandig te masseren. Hij worstelt zich er uit en knikt langzaam, lachend, wijzend dat ik door moet lopen. Koekje van eigen deeg, noemen we zoiets in Nederland. 1-0 voor mij!

Ik ga op het bankje zitten en kijk de mensen. Een extra week in Sydney. Een betere afsluiting van mijn reis valt niet te wensen!

Vrijdag, 7 maart 2003

Plaats: Sydney

De beslissing was daar eindelijk. Ik ga niet meer verder, maar na huis. Einde van de reis! Ja en als deze beslissing dan eenmaal genomen is, dan laat je er ook geen gras over groeien, spreekwoordelijk gezien dan. Mijn ticket van New Zealand naar Australie stond op 12 maart en die heb ik laten verzetten naar 7 maart. Vanochtend om half 3 's nacht opgestaan en 2 uur later op het vliegtuig naar Sydney gestapt.

Mijn reisgenoten die ook een open jaarticket hadden gekocht voor Australie konden allemaal de volgende dag op het vliegtuig stappen naar Nederland. Dus ik dacht: ''dat is voor mij ook geen probleem!'' De 7de terugvliegen naar Australie, nog een nachtje Sydney en dan zu hause''. Dus ik stap gelijk uit mijn vliegtuig vanaf New Zealand op Sydney Airport, met backpack en al, naar het kantoor van Cathay Pacific om mijn vlucht naar huis te bevestigen, met de verwachting dat de vlucht morgen, overmorgen of zelfs vandaag al zou kunnen zijn.

Niet open! Het was 8 uur in de ochtend. In principe logisch, maar de kantoren van de andere vliegtuigmaatschappijen, zoals het duistere Osama Airlines, waren wel open. Dus ik sleurend met backpack en al weer door de lange kantoorgang naar de ontvangsthal, waar ik in een riante stoel plaats nam om even bij te komen van te weinig slaap. Een uurtje wachten kan er ook nog wel bij, misschien kan ik zelfs mijn oogjes even sluiten.

Om 8:45 uur schrik ik wakker van iets vochtigs tussen mijn benen. Oh jee, is het weer zo ver! Een schamend gevoel bekroop mij, dat mij dit moet gebeuren in een drukke ontvangsthal op het vliegveld! Maar gelukkig zag ik het wezen dat het vochtige drukkende gevoel veroorzaakte. Er stond op de plek van de familiare kroonjuwelen een hond (doberman) te snuffelen. Een goede kanshebber voor de Martin-Gaus-Natte-Neuzen-show. En als vaste lezer weet je inmiddels wel dat honden niet mijn favoriete beesten zijn. Wel die schattige kleine witte hondjes, maar niet die honden die in een seconde kunnen veroorzaken dat ik als stamhouder van de familie geen nazaten meer kan produceren. Een dikke Amerikaan, die meer aandacht had voor z'n vochtige McDonalds hamburger dan voor de vochtige neus van zijn hond, zag het hele voorval en deed een poging om mij uit deze benarde positie te redden. Hij floot een keer, waarop de hond totaal niet reageerde. Dus ik gooide mijn backpack op mijn rug en perste mezelf tussen de tafel en de hond door op weg naar de liften. Op weg naar het kantoor van Cathay Pacific. Op weg naar huis!

Eenmaal in het kantoor aangekomen, zat een klein chinees vrouwtje van rond de 30 die niet op of omkeek bij mijn binnenkomst. Ik groette en ging bij haar aan het bureau zitten. Na 5 minuten kwam er een verbaasde reactie en vroeg ze of ze iets voor me kon betekenen. ''Ja ik heb een open ticket bij jullie en ik zou graag een datum willen bevestigen''. Op een Ushi van Dijk manier keek ze me aan en vroeg of ik mijn vraag wilde herhalen. Ik herhaalde de vraag, met de toevoeging: ''I want to fly as soon as possible!''. Dat begreep ze en ze begon hevig te tikken op haar keyboardje. ''Oke, I have date for you: 16 march!'' Ik lachte en dacht even dat ze me toch stiekem niet begrepen had. Nu heb ik al enige geduld in dit soort zaken, omdat ik bij mij om de hoek in Utrecht bij de Snackbar ook alles heel duidelijk moet articuleren, spellen of zelfs uit moet tekenen in Chinese karakters. Dus ik zeg dat mijn ervaring is, begrepen uit de verhalen van andere backpackers, dat je de volgende dag of de dag daarop kan vliegen bij bevestiging. ''Nee, 16 maart!'', was het antwoord. Oke, volgende poging: ''Waarom is het 16 maart?!'', ''other planes full!'', gaf Ushi aan. Uit totale ongeloof vraag ik haar of ik op het beeldscherm mag meekijken. En inderdaad alle vluchten van Hong Kong -> Amsterdam waren vol tot de 16e, terwijl Sydney Hong Kong geen probleem was. Ik vraag hoe we dat kunnen oplossen? Ushi: ''Fly 16 March!''. Oke, geduld, rustig, kalm!

Nee ik wil niet 16 maart! Kan ik niet op een reservelijst, dat als iemand uitvalt ik zijn/haar plek kan innemen!? ''No, not possible?! Fly 16 March!'', "Why is it not Possible!?'', ''Plane full, no possible!'' Ik weet toch zeker dat ik van reservelijsten heb gehoord, dus ik probeer alle mogelijke combinaties met reserve/annuleren/cancelen en lijsten, maar Ushi geeft geen blijk van herkenning. Dat ging zo'n vijf minuten door, waarbij ik via meerdere communicatiekanalen die mijn lichaam ter beschikking heeft, probeer duidelijk te maken dat ik op een reservelijst wil. Maar de uitdrukking van Ushi blijft emotieloos, kalm en onbegrijpend. Je kan een tijdje met mij sollen, maar dit wordt te gek! Ik begon een beetje pissig te worden en begon hevig te zoeken naar camera's van Ralph Inbar van Bananensplit. Dat werkt hier op een Australische engelssprekende luchthaven bij een van de grootste vliegmaatschappijen ter wereld en kan mij niet in normaal engels uitleggen waarom ik niet op een reservelijst kan komen te staan. Hoe is het toch mogelijk! Ik laat de ticket op de 16e zetten en verlaat voordat ik ontplof het kantoor.

Machteloos van verbazing over het Ushi-incident, loop ik over het vliegveld. Fuck, moet ik 8 dagen in Sydney blijven, hostel zoeken, geld uitgeven. Terwijl het financieel niet echt mogelijk meer is. Verhalen van mensen die zelfs zeer recentelijk nog het land hebben verlaten op de dag na bevestiging, via dezelfde vliegmaatschappij en via Hong Kong stormen door mijn hoofd. Dat heb ik weer!

In gedachten loop ik bijna tegen een forse mevrouw op, die bij de informatiebalie van het vliegveld hoorde. Ze was lijfelijk ongeveer de informatiebalie, dus je kunt wel begrijpen in welke toestand ik was om tegen zo'n gevaarte op te lopen. Zij bevestigde ook dat je bij elke vliegmaatschappij op een reservelijst kan komen, voor eventueel eerder vertrek. Normaalste zaak van de wereld! Zij moest lachen om de manier waarop ik het verhaal vertelde en zei dat ik me maar geen zorgen moest maken (no worries) en een telefoonnummer moest bellen. Ik vroeg waar het nummer van was en ze zei dat het van Cathay Pacific kantoor hier in het gebouw was. "Ja, maar daar kom ik toch net vandaan! Muts!'', ''Oh ja!'', herinnerde zij zich weer smakkend op haar met chocola besprenkelde donut! Ze gaf een ander telefoonnummer en met de Australische dollars die ik nog in mijn portemonnee had van 3 weken terug probeerde ik het nummer te bereiken. Na 5 minuten de wachtmuziek van de Chinese Benny Neyman te hebben aangehoord en angstvallig de dollars zie aftikken op het schermpje, krijg ik iemand aan de telefoon: "Hello, Cathay Pacific, Ukima!''. Ik leg het verhaal nog een keer uit, maar het lijkt net of ik in een twilight zone zit, want ik krijg dezelfde reactie in gebrekkig engels: ''No, you have fly on 16th!'', nog even probeer ik het verhaal van de reservelijst op een duidelijke sesamstraat-manier te verwoorden, maar het blijkt dat ik hier hoogstwaarschijnlijk met het zusje van Ushi te maken heb. Tollend van onbegrip, agressiviteit en nogmaals onbegrip loop ik het treinstation in. Oke, dan maar naar hetzelfde hostel waar ik voorheen zat.

In Kings Cross aangekomen zag ik het kantoor waar ik mijn reis naar New Zealand had geboekt. Ik liep daar naar binnen en besprak het voorval met hun. Het meisje achter de balie moest lachen om mijn radeloosheid en zei dat het haar ook wel eens was overkomen bij een Aziatische vliegmaatschappij. Totale chaos af en toe. Ze keek naar de beschikbare vluchten en gaf ook aan dat de trip van Hong Kong naar A'dam vol waren tot de 15de en dat de vluchten op ''close'' stonden. Dus dat er ook geen reservelijsten meer konden worden gemaakt en dat mijn enige optie was om de vliegmaatschappij elke ochtend even op te bellen om te vragen of er nog annuleringen waren. Dit was het antwoord waar ik op zat te wachten: gewoon een antwoord waarom het niet kon en nog een eventuele oplossing ook! Ik vond het nog raar dat ineens alle vluchten van Hong Kong naar A'dam zo vol zaten en kwam de nachtmerrie op mijn netvlies dat bij mijn thuiskomst op 16 maart heel Nederland vol zit met Hong Kongnese burgers. Maar langzamerhand accepteerde ik dat ik buiten verwachtingen dan toch nog maar een lange week in Sydney zou moeten blijven. Ik had een ergere stad kunnen treffen: Hong Kong bijvoorbeeld.

Het mooie aan reizen is…

Nieuwe mensen ontmoeten
Helemaal niets moeten
Back to basic en toch geven
Met het minimale kunnen leven
Mensen leren accepteren
Zonder vooroordelen en generaliseren
Genieten van de kleine dingen
Onder de douche staan zingen
Met bijna niets je eten maken
Niet hechten aan materiele zaken
De dag en de tijd vergeten
Je doel voor morgen niet weten
Steeds beter afscheid kunnen nemen
Personen die je niet kunnen claimen
Alleen, maar altijd mensen om je heen
Onderweg zijn, niet wetend waarheen
Als het je niet zint, zo weg kunnen zijn
Wat is het reizen toch fijn!

Maar er moet een keer een einde aan komen. Een half jaar reizen vind ik mooi geweest. Ik ben het backpacken zat, leven uit een rugzak, slapend tussen andere luidruchtige en ruftende backpackers in hostels. Ik zit nu weer in mijn geliefde stadje Sydney en op 16 maart zal ik weer Nederlandse bodem kussen (echt waar) op Schiphol. Terug bij familie, vrienden en de start van nieuwe uitdaging op Nederlands grondgebied.

Ook wel weer een keer lekker. En de volgende woorden worden nu ineens wel erg letterlijk:

Tot ziens, tot gauw!

Dinsdag, 4 maart 2003

Plaats: Wellington - Decision Time

Vanmorgen voelde ik niets meer van mijn knie. Ook niet toen ik uit het stapelbed sprong en ik Victoria bijna Knockout sporng aangezien zijn net op het zelfde moment haar bed uit wilde stappen. Een typisch geval dus van 2 zielen, 1 gedachte. Als een klein kind liep ik de ochtendauw trappetje op en af om het schanierpunt van mijn rechterbeel op de proef te stellen.

Ik nam een continental brakfast voor 8 dollar, wat overigens best wel duur is, maar goedkoop wordt als je op de Nederlandse manier blijft opscheppen. De zon scheen weer en we konden zonnend van ons ontbijtje genieten. Victoria bleef hier nog 3 dagen en ik zag dit paradijsje ook nog wel als een mooi punt om even tot rust te komen, maar de bussen voor de komende dagen waren zo vul en al gereserveerd. Dus ik besloot om toch maar vandaag te vertrekken. Het afscheid van Victoria, mijn medewandelaarster in barre tijden, viel zwaar. Dit komt ook omdat ik vandaag mijn laatste trip zal maken, van River Valley naar mijn New Zealandse thuisbasis Wellington. De bus reed weg uit ons paradijsje en 2 uur later kwamen we aan in Bulls. Bulls is redelijk bijzonder voor de Nederlandse reiziger, aangezien er hier een Nederlandse winkel is. Ze verkopen er broodjes kroket, frinkandellen, maar ook bolletje, hagelslag en de typische Nederlandse tuinstoel. Bij de shop aangekomen zag het redelijk dicht uit. En ja hoor, het geluk was weer niet met mij. Iedere eerste dinsdag van de maand gesloten. Na 2 minuten likkenbaardend voor de winkel te hebben gestaan, waar de etalageruit mij van mijn Nederlandse favorieten stroopwafels en speculaas weerhield, liep ik maar naar de Amerikaanse Ambassade: de Mac Donalds.

Na Bulls was het nog 2 uur naar Wellington. Waar ik aankwam met gemengde gevoelens. Eindelijk weer de grote stad, mijn thuisbasis, maar aan de andere kant toch vervelend om afscheid te nemen van de groep waar ik een goede band mee op had gebouwd. De afgelopen weken was het bijna elke dag hondenweer, maar New Zealand is echt fantastisch!!!

Het einde van mijn New Zealand trip is in zicht en het wordt weer eens tijd om de spreekwoordelijke knopen door te hakken aangaande mijn reis. Na vandaag zullen er voorlopig geen reisverhalen meer verschijnen. Het is Decision Time en als ik de knoop heb doorgehakt over het waar en wanneer, dan lees je dat als eerste op deze site. Spannend, helemaal voor mijn persoontje!

Kia Ora, de mazzel en tot gauw!

Maandag, 3 maart 2003

Plaats: River Valley

Langs de oostkust van Lake Taupo verlieten we de regio. Net zoals gisteren was het zwaar bewolkt en regende het weer. We zouden vandaag nog even een korte wandeling gaan doe door Tongarir National park, maar dat ging door de slechte weersomstandigheden niet door. Maar in tegenstelling tot gisteren klaarde het snel op, zodat ik op Desert Road toch nog wat mooie plaatjes kon schieten van Tongarir, Ngauruhoe (Mount Doom) en Ruapeho. Zijn de weer- en fotogoden mij toch wel een beetje gunstig gezind.

River Valley is de eindbestemming voor vandaag en zoals het wordt verteld, moet dit een waar paradijsje zijn. De zon begon door te komen, dus ik kon bijna niet wachten tot ik daar was. En het was een paradijsje. Het staat namelijk niet op de kaart en eigenlijk is het niets meer als een soort grote berghut dat omgeven wordt door torenhoge rotsen en vergezeld word door een kolkende rivier. De zon scheen en het was heerlijk. Een verademing na de ''uitdaging'' van gisteren. Vanmorgen kon ik nauwelijks mijn rechterbeen buigen, aangezien mijn knie nog zeer dooed. Het trok overdag gedurende de busrit weg, dus toen Victoria vroeg of ik met haar een korte wandeling wilde doen stemde ik daar mee in. Hard als ik ben voor mezelf. Na de klim van gisteren trotseerde we de glibberige berpaadjes, scherpe rotsen en watervallen die we moesten doorkruizen. Maar toen we weer naar beneden gingen, was het toch iets minder. Mijn knie begon we op te spelen en ik kom tot de conclusie dat het alleen maar zeer doet als ik naar beneden loop... Ik moest flink op mijn kiezen bijten van de pijn. Ik wordt al echt een oude lul!

Daarna maar gelijk een warme douche genoemn en de maaltijd verobert die werd voorgeschoteld door het gastvriendelijke personeel van het resort. Om 7 uur kwam het bier al op tafel en het werd een ontzettende gezellige avond.

Zondag, 2 maart 2003

Plaats: Taupo - Tongariro Crossing

Waarschuwing: dit verhaal is niet geschikt voor mensen met een aanleg voor depressiviteit ;-)

Vandaag, it's time for the Tongariro Crossing. Het wordt de beste 'one day walk' genoemd van New Zealand. Daarbij is het me door verschillende mensen aangeraden, dus een ding is zeker: Ik moet dit gaan doen! Hoewel ik dacht dat het vrij populair is, was er eigenlijk maar een persoon in de Kiwibus die ook dezelfde wandeling ging doen. Victoria, een Engels meisje. Ik moet maar eens ophouden met het zeggen van meisje, want ze was al 28 jaar en had een eigen zaak.

Ik zou om 5:45 uur worden opgehaald bij het hostel. Met een zwaar gevoel van 'vroeg in de ochtend' stond ik in de regen te wachten op de Tongariro Express, die mij zou vervoeren naar het begin van de Wandeltrack. Ik vroeg lichtelijk verontrust aan de buschauffeur of de wandeling nog wel door zou gaan, aangezien het vrij regenachtig was. Hij zei veel te enthousiast voor deze vroege uurtjes, dat het wel mee zou vallen en dat dit alleen ''ochtendwolken'' waren en dat op de top van de berg de zon al scheen. Ok, hij zal het wel weten denk je dan, want hij doet het al jaren! Het landschap waar we door heen reden, was gebruikt voor de gigantische vechtscenes van Lord of the Rings en het geheel zag erd an ook prachtig uit. Victoria en ik begonnen de trip met goede moed. Na een uur bereikte we de eerste uitdaging, the devils staircase. Een steile bergwand die absoluut niet voor mietjes is. De donkere wolken waren intussen al samengekomen, de wind kwam opzetten en de eerste spatjes waren al voelbaar. Op een kwart van deze klim, regende het hevig en waaide het als een achterlijkuh. Best wel gevaarlijk, want ik gleed een paar keer uit op de glibberige rotsen. Mijn hart bonkte in mijn keel en ik was gesloopt. Niet een prettige gedachte als je nog 7 uur te gaan hebt.Het had niets met mijn conditie te maken, want de echte berggeiten met een volledige klimuitrusting hadden het er zwaar mee. Victoria en ik moesten letterlijk elkaar de berg optrekken. Verdorie, waar ben ik mee bezig (dit is een wat nettere vertaling van wat ik toen echt dag). Hoe hoger we kwamen, hoe erger het werd. We arriveerde op een vlak gedeelte, maar na een kwartier begon het gesodemieter weer, de volgende steile helling.

Op een gegeven moment werd het zicht minder (5 tot 10 meter) en verdween het mooie uitzicht, waar deze wandeling bekend om staat. Ik zag op een gegeven moment alleen maar de rotsen onder mij schoenen. Om mij heen zou zich een waar Lord of the Rings landschap zich aan moeten dienen, omdat we langs de berg liepen die in LOTR bekend staat als Mount Doom. Op een gegeven moment kon ik mijn vingers meer soepel bewegen en gingen mij benen als pudding voelen. Dit was geen Lord of the Rings omgeving, maar een echte LOTR-uitdaging. Door het duistere karakter van de vulkaan, de wind en de regen, voelde ik me net als een Hobbit die door de barre embarmelijke omstandigheden van Mordor zich een weg moest banen om uiteindelijk nog zwaarder in de problemen komen. Victoria had het ook zwaar, dus tijd om even te rusten terwijl de regen nu met bakken op ons neer kwam. Ik haalde mijn rugzak van mijn rug, om een waterfles er uit te halen, en ik zag dat er ijs op zat. Verdomme, het vriest gewoon. Terwijl ik hier in mijn korte broek, truitje en regenjasje loop. Na de rustpauze moesten we nog een paar km steil omhoog, voordat we de afdaling konden inzetten. Maar het begin van de afdaling was steil en de bodem bestond alleen maar uit rul vulkanisch zand. Dus in plaats van in een rechte lijn te lopen, moesten we heen en weer lopen en de zijkant van onze schoenen 'in de berg' zetten om niet als een Speedy Gonzales van de berg af te lopen, vallen, glijden. Een bijkomend nadeel van zand en steentjes is dat het makkelijk in je schoenen komt en daar je voeten kapot kan schuren. En met mjin hakken die nog steeds open lagen van de gletsjerwalk was dat niet zo'n prettig gevoel. Gelukkig werd de afdaling wat minder stijl en werd het rulle zand vervangen door rotsen met glibberige modder. Ook niet ideaal... Maar na een paar glibberige kilometers en een val waarbij ik knie bezeerde kwamen we bij een berghut uit. Daar konden we even bijkomen, opwarmen en rusten.

Bij binnenkomst bleek de meerderheid van de al gearriveerde bezoekers Nederlands te zijn. Ze zalen allemaal bij een straalkacheltje te zeiken. In de figuurlijke zin van het woord dan. Alleen maar gezeur... Over het weer en dat ze wel eens van te voren gewaarschuwd hadden kunnen worden over de moeilijkheidsgraad. Heerlijk even weer wat Nederlandse kneuterigheid. Ik liet niet merken dat ik Nederlands was en na een half uur vertrokken we weer. Het was achteraf geen goed idee die hut, want ik moest zeker weer een kwartier lang wennen aan de kou en me door de pijn heen bijten van mijn blaren en mijn skateboardknietje. Mijn knie heb ik 10 jaar geleden, toen ik nog een heftige skateboarder was, geblesseerd door buitensporig skateboardgedrag en voornamelijk door een val bij een mislukte sprong van een trap. De dokter zei dat er niets zien was en dus niets aan de hand was, maar bij overbelasting speelt hij telkens weer op.

Langzamerhand kwamen we weer in een gebied waar de vegetatie toe nam en dat deed me goed. Het ging langzamerhand over in een woud, waardoor mijn energieniveau toenam. Eindelijk was daar na 45 minuten hinken door dit bos het eindpunt. Een half uur latere kwam de groep Nederlanders binnen, waarbij de eerste zei: ''godverdomme, loop je 8 uur lang je de pestpokke en dan kunnen ze aan de eind van de rit niet eens een restaurantje neerzetten!'' Zijn Eega aanschouwde het eindpunt dat alleen maar uit een parkeerplaats bestond en kwam met de geruststellende woorden: ''Ja hoe moet dat nou!? Ik ben al door mijn drink- en voedselvoorraad en dan moet ik ook nog 2 uur op die kutbus wachten!'' Ik bleef maar bij Victoria zitten. We hadden door deze wandeling een intense band opgebouwd, engelspratend en haar telefoon droogdeppend. Want door de stortregen was het meer een Nokiaqarium geworden. Bij het invoegen van de batterij maakte het een raar kookgeluid, maar geen teken van leven.

In Taupo aangekomen ben ik gelijk naar de McDonalds gelopen en heb ik een Hunger Buster besteld, bestaande uit een Cheeseburger, twee big macs, frieten, nuggets, cola en een sundae icecream. Daarna naar de Bottleshop gelopen en 2 Grolsch beugeltje gekocht a 6 dollar per fles. Dat had ik wel even verdiend vond ik zelf. Het was inmiddels droog en de zon scheen! 's Avonds ben ik ondanks oververmoeidheid nog wel even uitgeweest om vervolgens door de stromende regen weer terug te hinken. De pijn in mijn knie is alleen maar erger geworden en ik kan mijn been zelfs niet meer recht krijgen. New Zealand is een mooi land, maar ik word dat klote weer nu echt schijtzat.

Mijn excuses voor het negatieve karakter van dit stukje, maar het kan niet altijd zonneschijn zijn. Helaas niet :-)

Zaterdag, 1 maart 2003

Plaats: Taupo

Rotorua vond ik echt iets speciaals, vooral de vulkanische activiteiten en de Maoricultuur alhier intresseren mij hevig. Maar het is weer tijd om door te gaan. Op naar Waitomo, dat bekend staat om z'n grotten. De Adrenalinezoekers gaan Wildwaterraften, maar ik besluit om maar een wandeling te maken met mijn reismetgezelletje Alya. Een mooie wandeling door de bergen van Waitoma en afgesloten met een kijkje in de grotten. Waar de vuurvliegjes voor een vreemd lichtspektakel zorgde tussen de stalagtieten en stalagmieten. Ik haal die laatste twee dingen altijd door elkaar, maar ik heb nu een goed ezelsbruggetje: Tieten hangen altijd...

Vandaag is het echt mooi weer en de wandeling in goed gezelschap doet me zeker goed. Na een halve dag in Waitomo hadden we het wel gezien en was Taupo de volende stop. De laatste keer dat ik in Taupo was, heb ik een slopende wandeling gemaakt van 2 uur heen en 2 uur terug gemaakt. En nu stopt de bus er: Leuk hoor! In Taupo is ook de Ironmancompetitie aan de gang. Eerst een zwemvierdaagse in een paar uur, daarna een etappe van de Tour de France om met een hele marathon te eindigen. Diep respect voor die mensen!!! Ik ken toevallig de Nederlandse Thriatlon topper, Axel Koenders, en ik weet wat voor Trainingsschema die mensen hebben. En ongelooflijk dat sommige nog zo kwiek over de finishlijn lopen. Haast onmenselijk.

De rest ging uit, maar iik moet zonodig weer de Tongariro Crossing doen. Een wandeling over ruig berglandschap van 8 uur! En ik moet om 5:00 uur al opstaan. Waarom doe ik dit!?

Vrijdag, 28 februari 2003

Plaats: Rotorua

Vandaag een vrije dag in Rotorua, ook wel genaamd Sulphur City, Rottovegas of Rottenrua. De bijnamen heeft het te danken aan de geur die hier hangt. Het is de geur van sulfaat door de vulkanische activiteiten hier en het is letterlijk de geur van rotte eieren. Dus een stiekem windje zal niemand merken hier: heerlijk.

Overal door de stad komt er rook uit de grond, zelfs in achtertuinen en uit putten etc. De aardkost is hier namelijk het dunste van de wereld. Het stoom ontstaat als water, bijvoorbeeld door regenval de scheuren in de aarkloot binnendringt en in contact komt met de hete stenen. En het heeft heel wat geregend hier. 's ochtend was het eerst tijd van een adrenaline-injectie, door te gaan zorben. Een zorb is een grote plastic bal, waar je in kruipt om vervolgens van een berg afgeduwd te worden. En je moet er nog voor betalen ook.

Na het zorben ben ik met een select groepje naar Whakarewarewa geweest. Een park met spuitende geisers, bubbelend modder en andere tekenen van vulkanisme. Ook was er nog een maori opvoering, waarbij verschillende wapens werden getoond en dansen en liederen werden uitgevoerd. Waaronder de Haka. Dit is een dans die vroeger werd gebruikt om tegenstanders te intimidieren en het is een ritueel waarbij echt de nodige aggresievel inspanning wordt getoond. Grote ogen, veel geschreeuw, gestamp, geklap en de tong naar buiten. De grote ogen betekent, ik zie je vlees, en de tong betekent, het ziet er lekker uit. Het grote bewijs dat het vroeger kannibalen waren. In het groepje was ook een Noors meisje, Alya, waar ik redelijk goed mee kon opschieten. Ik weet niet wat het hier en ik wil zeker niet opscheppen of zo, maar in New Zealand ontbreekt het mij niet aan vrouwelijk aandacht. Wat ik op zich wel plezierig vind.

Rotorua heeft ook een groot meer, waar we met z'n tweetjes een wandeling hebben gemaakt en waar volgens mij wel mooie foto's uit voort zijn gekomen. Rotorua is ook de maoristad en nergesn zijn er zo veel te vinden als hier. 's Avonds zijn we naar een tranditioneel Maori dorp gegaan, dat ons een goede indruk moest geven van de aloude Maori cultuur. Dat was echt supergaaf. Van elk groepje moest er een chief worden uitgekozen. Door het enthousiasme van mijn Noorse metgezel was ik weer de lul natuurlijk. Ik moest met de chiefs van de andere groepen voor de poort van het dorp gaan staan. Er gebeurde een hele tijd helemaal niets op een antal spooky geluiden na. Op eens klonk er een luid gezang. De opperchef van de maoristam verscheen boven de poort omgringd door traditionele krijgers en schreeuwde iets in Maoritaal naar mij. Ik had van te voren te horen gekregen dat er een krijger op me af zou komen de Haka (oorlogs/intimidatiedans) zou gaan opvoeren. Hij zou op basis van mijn voorkomen, uitstraling, de aloude Maorikennis van de mens en de reactie op z'n ''intimidatiespelletje'' beoordelen of ik met mijn tribe het dorp in vrede mocht betreden. Ik mocht niet de Maori nadoen en zeker niet lachen, wat dat was een diepe belediging en dan zou ik de soep van de dag worden. En daar was hij dan. De haka werd opgevoerd met de daarbij behorende dans, aggressieve gezichtsuitdrukkingen, gezwaai met wapens geschreeuw, gebleer en gestamp. Ik had grote moeite om mijn lach in te houden. Maar door de toepassing van de Andre van Duin techniek, die hij in een interview een keer uit de doeken deed, kon ik me aardig redden. Niet in iemands ogen kijken, maar net erboven zorgt er voor dat je minder snel in de lag schiet en ''droog'' kan blijven. De krijger accepteerde mij en lag een tak op de grond. Deze moest ik oppaken als teken dat ik de vrede accepteerde. Wat ik natuurlijk maar deed, omdat ik niet als soep van de dag wilde eindigen voor dit stelletje kannibalen.

We konden de stad betreden en er waren een aantal oude Maori ambachten uitgebeeld. In het ''heilige huis'' kregen we een opvoering van de Waiata (lied) de Poi (dans), het gebruik van wapens en alweer de Haka. Daarna werden we naar het ''eet huis'' gebracht waar een diner werd geserveerd die op de traditionele methode, gebruiken en protocol was bereid, namelijk de ''Hangi'' manier, gestoomd en bereid in de grond. Het was een buffet, dus ik kon mijn buikje goed voleten. Heerlijk, dan kunnen ze dan ook wel weer goed. Een enerverende ervaring.

KIA ORA!

Oke misschien moet ik 't laatste woordje nog even toelichten. De Maoritaal is vreselijk ingewikkeld. Heel veel lange en moeilijk uit te spreken woorden. Want dacht je dat de naam van het geiserpark Whakarewarewa moeilijk was, dan moet je weten dat dit alleen maar een afkorting is om de westerse medemens het makkelijk te maken. De officiele naam is Tewhakarewarewatangaoteopetauawahiao. Een leuk woord voor galgje. Maar Kia Ora is daarentegen weer erg makkelijk, want het betekent goedemorgen, goedemiddag, goedenavond, het gaat je goed, goede reis, gezondheid en ga zo maar door. Je spreekt het uit bij een officiele groet. Waar wij in Nederland nog een stevige hand geven bij de mannen en drie kussen bij de vrouwen, is de groet hier ook weer een heel ritueel. Je geeft elkaar een hand, de andere hand leg je op de schouder van de persoon tegenover je om vervolgens 2 keer met de neuzen tegen elkaar aan te botsen en daarna enthousiast Kia Ora uit te roepen. Heel leuk, maar wat minder als er een volkstam maorikerels met vette neuzen tegenover je staat. De begroeting bij mannen en vrouwen is hetzelfde. Men gelooft at je ''gods'' adem bij de geboorte door de neus binnenkrijgt. Door het ''neuzen'' wissel je elkaars geest tijdelijk uit. Wat natuurlijk de ultieme begroeting is natuurlijk. Je moet er even aan wennen, maar je weet wel waar je aan toe bent. Want de Nederlandse drie kussen wordt ook nog steeds raar gevonden door buitenlanders. Het blijkt in de praktijk ook nog moeilijk te zijn ook. Je moet namelijk altijd een keuze maken. Ken ik haar goed genoeg om te kussen, wil de tegenpartij gekust worden, ondersteun ik de kus met een handruk, begin ik links of rechts. Door al die keuzes kunnen er alleen maar ongemakkelijke situaties ontstaan. Kunnen we daar geen protocolletje voor opzetten?!

Nou ik begin nu weer vaag te ouwehoeren, dus ik denk dat ik maar mee kap voor vandaag, want het is weer een enorm verhaal geworden.

Kia Ora!